Jurriaan van Stigt column
Ken je dat, wanneer iemand zegt: "nu even niet"? Je komt ergens binnen en wilt iets zeggen, maar je krijgt direct te horen: "Nu even niet." Of als je snel weg wilt en er wordt je nog net even een vraag gesteld: "Nu even niet."
Maar wat te denken van een bouwproject waarin je samenwerkt met een grote, ambitieuze partij die op de Provada natuurlijk aankondigt dat zij gaan voor 'net zero,' Paris Proof, of volledig biodiverse projecten. Alleen... door de krapte op de arbeidsmarkt, corona, hoge grondprijzen, de oorlog in Oekraïne, of het uitstellen van wetgeving zeggen ze: "Nu even niet." Het gebeurt het steeds vaker.
Het klimaatdebat voeren? "Nu even niet." Praten over een van de vele crisissen in ons land? "Nu even niet." We horen het steeds vaker, en eigenlijk al zo'n tien jaar, misschien zelfs langer. Dat woordje even is dus wel erg aan erosie onderhevig. Want wanneer dan wel? vragen de vele mensen die "even" geen huis hebben, of diegenen die zich zorgen maken over de natuur, het klimaat en de waterproblematiek. "Nu even niet" leidt ertoe dat we straks opnieuw vastlopen, of dat we worden teruggefloten door Europa of door de rechter. Want "nu even niet" is geen houdbaar argument.
En nu is daar ook Monica Keizer die zegt: de Milieu Prestatie Gebouwen (MPG) verzwaren? "Nu even niet." Volgens onze nieuwe minister kunnen we daardoor de bouw niet versnellen en komt de betaalbaarheid onder druk te staan. Met minder regels kunnen we "nu even wel" bouwen op de laagste punten van Nederland. Woningen die maar vijftien jaar meegaan, die we nu even nodig hebben, maar straks niet meer. Daarbij nemen we scholen en sociale infrastructuur ook maar "even" niet mee.
Volgens mij kent iedereen het wel, wanneer iemand zegt: "nu even niet." Maar het is echt tijd voor "nu even wel." Eigenlijk is de hele bouwkolom het daarmee eens, want de stagnatie komt vooral door een gebrek aan leiderschap en continuïteit in het beleid.