Jurriaan van Stigt column
Mamma mia, here I go again. My my, how can I resist you? De laatste tijd moet ik vaak denken aan deze hit van ABBA, wanneer ik zie waar we mee bezig zijn om producten in de Nationale Milieu Database (NMD) te krijgen. Want ondanks alle goede intenties blijkt het in de praktijk toch weer té makkelijk om niet te hoeven investeren in innovatie.
Om een eerlijke MPG berekening te kunnen maken moet er van elk bouwmateriaal een zo accuraat mogelijke productkaart met Life Cycle Analysis (LCA) worden gemaakt voor in de NMD. De Milieu Investeringsaftrek, oftewel MIA, moet dat stimuleren: een indirecte subsidie voor het maken van een nieuwe productkaart of het opnemen in een ontwerp van een minimum aantal producten met een hoge recyclaat-score. Een hele klus zo’n aanvraag, maar we zijn er voor één van onze projecten volop mee bezig.
Op dit moment valt de vereiste MPG score van 1,0 eigenlijk gemakkelijk te halen met de beschikbare generieke waarden voor producten. Of een baksteen in Portugal op kolen wordt gestookt of in Nederland met gas maakt dan niet uit. Gevolg: er is geen enkele reden voor producenten om een specifieke doorrekening van hun product te laten maken, laat staan duurzamer te worden. Het kost de kleine producenten te veel geld, zeker wanneer je er ook nog eens op achteruit zou kunnen gaan ten opzichte van de concurrentie.
Ook als ontwerpers komen we zo niet verder. Het kost veel te veel moeite om aan het begin van het ontwerpproces zelfs maar die drie geschikte producten met een redelijke hoeveelheid recyclaat en biobased grondstoffen te vinden. Wat zou het toch mooi zijn als fabrikanten deze regeling zouden zien als kans om zich voor te bereiden op de toekomst.
Bij gebrek daar aan zou ik zeggen: omlaag met die MPG-norm, naar 0,5 bijvoorbeeld. Pas dan zal iedereen echt moeite moeten te stoppen in het produceren van- en ontwerpen met duurzamere materialen. Dan kan een Nederlandse baksteen die met waterstof wordt geproduceerd opeens echt concurreren.