Jurriaan van Stigt column
Op de gevel van een huis op de Ceintuurbaan in Amsterdam, vlak bij de Nieuwe Amstelbrug, zie ik twee kabouters elkaar een bal toe spelen. Van mijn opa, architect bij Cuypers, weet ik toevallig dat het ornament door de aannemer bedoeld was als knipoog, omdat deze niet was aangenomen voor het gebouw ertegenover: de Sint-Willibrorduskerk. Een inschattingsfout van de opdrachtgever, want de kerk is inmiddels gesloopt door de vele bouwfouten. Als kind zag ik er de lol wel van in. Een beetje kinderachtig is het namelijk wel.
Recent kreeg ik de bal hier als columnist toegespeeld van Adriaan Mout, nadat hij die drie jaar geleden op zijn beurt toegespeeld heeft gekregen van Marianne Loof. Samen met de andere partners van LEVS architecten denken wij na over het vak en haar rol in de samenleving. Waar Marianne met een helicopterview de grotere ontwikkelingen duidde, en Adriaan zich over de verdichtingsopgave voor woning- en stedenbouw boog, ga ik mij nu richten op de klimaatcrisis en de gevolgen voor ons werk. Ontwerpend en bouwend Nederland hebben elkaar hierin echt hard nodig. En daarmee bedoel ik: we moeten elkaar helpen.