Jurriaan van Stigt column
Hoe kijkt het hoofdlijnenakkoord naar bouwen? Er is een grote behoefte aan woningen, dus we moeten doorgaan met bouwen, bouwen, bouwen. Om te kunnen bouwen zijn er veel zaken van belang, maar vooral dat de belemmeringen worden aangepakt. Laten we beginnen met de stikstofcrisis, deels veroorzaakt door de veeteelt… daar gaan we: niets aan doen. Dan is er natuurlijk de grote problematiek van de waterkwaliteit, wat toch prioriteit nummer één zou moeten zijn voor de mens die voor 60% uit water bestaat en niet zonder kan… daar gaan we: niets aan doen.
Geen punt, want we hebben plekken genoeg om te bouwen als iedereen stopt met bezwaar maken wanneer er een windmolen, warmtenet of andere voorziening moet komen… gaan we: niets aan doen. We gaan minder arbeidsmigranten toestaan, maar zoals Monica Keizer al zei, niet voor de landbouw, en dus ook niet voor de bouw, anders valt die helemaal stil. En ook niet bij Schiphol bij de bagageband, want anders wordt vliegen weer duurder.
Ik sla het hele hoofdstuk over natuurbeleid, het akkoord van Parijs uit 2015 en de Urgenda-rechtszaak over het terugdringen van de CO2-uitstoot maar even over, want daar gaan we natuurlijk: niets aan doen.
We gaan bouwen voor de grote hoeveelheid vooral jongeren die nog bij hun ouders wonen… eengezinsfabriekswoningen in de polder waar ze niet willen wonen… dat gaan we natuurlijk wel doen, toch? En dan vooral niet in de steden waar werk is voor deze doelgroep, zodat ze lekker veel in de auto kunnen zitten en 130 kunnen rijden.
Op hoofdlijnen kan je zeggen dat we 100.000 woningen gaan bouwen, maar in de praktijk lopen we waarschijnlijk vast, en dan komt dat vast door…. Vul maar in.