Jurriaan van Stigt column
Een nieuwe ontwikkeling overspoelt soms alle debatten. Zoiets gebeurt er nu met A.I., Artificiële Intelligentie. De sceptici zien er weer niets in, want het gaat straks al ons werk overnemen en wat niet meer. Ik moest denken aan mijn opa, ook architect, die tekende met een winkelhaak, een driehoek en een trekpen. Die modernisten van toen stapten over op tekenmachines met rotringpennen. Daarmee ging toch echt het ambacht van het creëren teniet, vond hij. Eind jaren 80 kwam de computer eindelijk in zwang. Ook hier hadden kritische architecten de kat uit de boom gekeken terwijl ik al in 1984 op mijn Atari aan het tekenen was. Het zou allemaal copy-paste worden, eindeloze herhalingen. De werkelijkheid bleek geheel anders, zeker de laatste tien jaar, waarin overigens wederom een hoop collega’s te laat het goud zagen blinken: BIM. En dan is er nu Grashopper, waarmee parametrische tools gebouwd kunnen worden, wat vervolgens met behulp van ChatGPT steeds sneller gaat. Het lijkt erop dat daarmee in een korte tijd ook A.I in de architecten bureaus een rol gaat spelen, of bij opdrachtgevers die denken dat ze het wel zonder onze branche kunnen. Maar laat mij iedereen helpen herinneren: A.I. en alle mogelijke toepassingen leveren nog geen A-rchitecten I-intelligentie. Laten we als architecten niet telkens dezelfde fout maken door achter de ontwikkelingen aan te lopen en daarmee regelmatig de voortsnellende trein te missen. Laten we daarentegen juist alle mogelijkheden omarmen, en laten zien waar wij ontwerpers, ingenieurs en verbinders er mee toe in staat zijn. Tenzij we natuurlijk terug willen naar de gevoelige trekpen van mijn opa.