Marianne Loof column
Afgelopen week was ik met een groep architectuurvrienden van AetA (Architectura et Amicitia) op bezoek bij onze Belgische buren rondom Turnhout, vlak over de grens bij Eindhoven.
Genoeg te zien voor een tweedaagse trip naar de architectonische pareltjes van de Turnhoutse school uit de jaren zestig en wat lessen over de stand van stedenbouw en architectuur in de Kempen. Onze minister Schultz vindt dat Nederland best wel een beetje meer op België mag gaan lijken, dus ik beschouwde de trip dan ook als een stu diereis. Want wie wil nu niet meer kwaliteit met minder regels en meer vrijheid?
Zodra je de grens oversteekt merk je aan alles dat België een andere traditie heeft als het om ruimtelijke ordening gaat. En omdat de infrastructuur in België nogal wat te wensen overlaat, reden we door aaneengeschakelde bebouwing in lintdorpen met een grote variatie van mooie, lelijke en rare huizen met zo nu en dan zicht op het groene achterland. Typisch Belgisch inderdaad…
Publiek domein versterken
In Turnhout werden we onthaald door een jonge stads-stedenbouwer. Hij had zich verdiept in de ‘successen’ van de Nederlandse ruimtelijke ordening en zette uiteen op welke wijze Turnhout met, de voor ons bekende instrumenten als sectorale planning, structuurvisie, ruimtelijke visie, beeldkwaliteitsplannen, meer ruimtelijke kwaliteit probeert te creëren. Met meer overheidsregie: het publieke domein versterken ten koste van het private eigendom, meer architectonische regie en samenhang. Hij vertelde hierbij met enige gêne dat hij ons daarover niks te leren had. Immers, wij komen uit dat land met op tijd gelegde fietspaden en wegen waar ruimtelijke kwaliteit een gangbaar begrip is.
Maar de Belgen hebben wel een lange traditie in particulier opdrachtgeverschap. Nu pas een fenomeen in Nederland. Met de groep reden we dus door onsamenhangende gebieden langs gribus naarpareltjes van woonhuizen. Conclusie van het weekend: zowel vanuit België als Nederland gezien, het gras bij de buren is altijd groener.
Cobouw.nl