Jurriaan van Stigt column
Met de jaarwisseling heb ik genoten van de nieuwe documentaire over The Beatles. Veel slap geklets en gekibbel tussen de vier Beatles, maar wat een geweldig album werd het! Misschien moeten we zo ook een beetje kijken naar het regeer akkoord: het heeft lang geduurd maar de ambities op natuurgebied spatten er van af! Daar wordt een mens zoals ik gelukkig van. Ik zie een glas halfvol.
Maar ambities moeten wel doorwerken in de praktijk. Dan nu: in een tender van de gemeente Amsterdam zien wij allerlei kansen om te bouwen met hout. Maar met de huidige rekenmethodiek van de MPG, gebruikmakend van de NMD, scoren we slechter ten opzichte van een betonconstructie. Alle partijen, van ontwikkelaar tot belegger, zien het zitten, maar de CO2 van hout scoort nu helaas veel minder dan circulair beton. Eigenlijk blokkeert de hele tender de intelligentie van ontwerpteams. Natuurinclusiviteit is teruggebracht tot een simpel afvink-lijstje. Duurzaamheid verwordt tot planten op de gevel. Telt context nergens meer voor?
Ik kijk toch een beetje mijmerend terug naar de tijden van anarchie, van die eerdere wooncrisis, naar punk en krakersrellen, geen woning geen kroning, de No Future generation. En tegelijkertijd ook naar de flower power tijd, waar het naïeve romantische denken de boventoon voerde en er veel vertrouwen was in de toekomst. Laten we zo de toekomst omhelzen: “I’m just a soul who’s intentions are good, oh lord please don’t let me be misunderstood.”
Wat ik mis in zo’n tender is het vertrouwen dat we het gestelde doel daadwerkelijk willen behalen met ons plan. Het vertrouwen dat ontwerpers met creatieve oplossingen komen voor een veelvoud aan ambities. Echt. We gaan er samen voor! Inclusief wonen, betaalbaar, en in vertrouwen – om met Bregman te spreken: de meeste mensen deugen. Gelukkig nieuw jaar iedereen.