Jurriaan van Stigt column
Er was eens een stad met een woningtekort. Ze maakten een prachtig ambitieus plan, blakend van optimisme. Een nieuwe wereld waarin de bewoners centraal stonden. Het moest wel snel want de nood was hoog. De bouwers zagen het wel zitten, maar omdat het om 13.000 woningen ging moest het wel systeembouw worden, want anders was het niet betaalbaar.
Ze gingen aan de slag en, tsja, de systeembouw viel toch 25 procent duurder uit. Dan moesten er maar wat idealen anders: weg gemeenschappelijke voorzieningen, weg straat op de zon en weg groot aantal liften. Het groen moest ook simpeler, want het parkonderhoud was wel wat duur. En zo bouwden ze in hoog tempo die 13.000 huizen. Maar wat gek! De bewoners waar zo snel voor gebouwd was kwamen niet, terwijl het toch zulke fijne grote woningen waren. Wat waren ze nu vergeten? De verbinding met de stad, het openbaar vervoer, de voorzieningen en de scholen. Uiteindelijk kwamen ze er wel, die bewoners, maar die waren op hun beurt weer een heel andere leefomgeving gewend. Na 20 jaar gedoe besloot de stad: we hebben wel woningen, maar geen gemeenschap, dus we gaan het opnieuw proberen. En zo begonnen ze te slopen en te verbouwen, zonder dat goed te bespreken met de bewoners. De bouwers, die werkten weer vrolijk mee aan het slopen en veranderen. Wederom hadden zij het hoogste woord: ach, wat waren we toen dom, maar nu weten we echt hoe het wél moet. Geen punt, ze mochten wel weer een offerte maken voor de nieuwe plannen. Nu nog eens 20 jaar verder is er opnieuw een woningtekort, en opnieuw weten de bouwers wat we moeten doen. We kunnen makkelijk 100.000 woningen bouwen! Maar dan wel met systeembouwen, anders gaan we het niet halen. Het kan heel goedkoop en veel sneller, en ook nog duurzaam geproduceerd. Misschien, geachte minister, moeten we leren van de fouten uit het verleden. En, oh ja, die stad was Amsterdam en de wijk de Bijlmermeer.