Column Marianne Loof | Van wie is de kust?

Afgelopen maand trok het plan van minister Schultz om de bouwmogelijkheden langs de kust te verruimen volop de aandacht. De geschrokken vak- en natuurgemeenschap zag overal Belgische toestanden. Maar de minister beweerde dat het alleen over het laten staan van strandpaviljoens in de winter ging. En waar de eersten al de ontwikkelaars in de rij zagen staan, vond minister Schultz dat overdreven. Gemeenten zouden immers verstandig omgaan met de geboden ruimte. Bebouwing aan de kust zou bijdragen “aan de aantrekkelijkheid en economische kracht van de kustzone”. Win-win dus.

Je hoeft niet ver terug te gaan in de tijd om te zien wat de laatste golf van deze “bijdragen” aan de kust heeft opgeleverd. Juist in de kleine gemeenten werd in de jaren zestig en zeventig door de lokale overheid en bouwondernemingen lustig gewerkt aan win-winmodellen voor de kustbebouwing. Neem Egmond aan Zee waar in deze periode haakvormige galerijflats met de voeten in de duinen werden neergezet door de lokale projectontwikkelaar Teerenstra. In jaren zeventig weer aangevuld met de nieuwste mode van terrasflats, die de kustlijn blijvend ontsieren.

Nu is een vuiltje uit het verleden best charmant, maar nog geen reden om te herhalen. Of uit te breiden naar de stukken ongerepte kust. Het plan van Schultz is na hevige protesten inmiddels van tafel. Hopelijk is het tegelijkertijd een ommekeer in het denken over collectieve ruimtelijke kwaliteit.

In Zomergasten stelde Adriaan Geuze de ultieme vraag toen hij over de oprukkende en continue bebouwing langs de snelwegen sprak: “Wie heeft dit besteld?” Niemand, maar het is er toch gekomen. De juiste procedures waren gevolgd. Voor de kust is de bestelling gelukkig op tijd afbesteld. Ik hoop dat deze episode naar meer smaakt en ruimtelijke ordening als collectief belang helemaal terugkomt op de agenda.

Februari 2016, Cobouw.nl