Column Marianne Loof | Stedelijke leefbaarheid

The Economist publiceerde afgelopen week de top tien van ‘the most liveable cities’. Wie de top tien bestudeert, ziet dat juist moderne metropolen in de meerderheid zijn: Melbourne, Vancouver, Toronto. In Europa zijn Hamburg en Vienna vertegenwoordigd.

Alle steden liggen natuurlijk in welvarende landen. Onderscheidende factoren zijn de nabijheid van natuur, goede infrastructuur, een overzichtelijke omvang en hoogbouw in een relatief lage dichtheid. De top tien laat ook zien dat een karakteristiek historisch centrum niet nodig is voor een hoge leefkwaliteit.

Hoog in de lijst staat Vancouver, een stad waar ik in 2013 lange tijd doorbracht. Vancouver kent een wonderlijke en succesvolle mix van een kleinschalig en intiem straatmilieu, met een metropolitaan hoogbouw-milieu. Hoge woontorens worden omzoomd door grondgebonden woningen en vormen zo een aantrekkelijk stedelijk milieu, gecombineerd met royale groene gebieden. Laat nou deze stad de inspiratiebron zijn voor de nieuwste Amsterdamse woonwijk.

Op het Zeeburgereiland is Vancouver de inspiratie voor de toekomstige Sluisbuurt. Architect Sjoerd Soeters heeft al van zich laten horen: “Voor een leefbare stad moet je niet hoger bouwen dan vijf verdiepingen, met misschien hier een daar een hoger accent.” Daarbij verwijst hij vaak naar de centra van oude Europese steden met hun intieme pleinen, kromme straatjes en palazzo’s.

Maar, hoe prettig het op vakantie ook dwalen is door die oude stadjes, ze zijn geen voorbeeld meer voor de stedelijke opgave van deze tijd. Die vraagt om compacte steden met een hoge woonkwaliteit en prettige buitenruimtes, optimale fiets en openbaar vervoersverbindingen en groene ruimtes die ontspanning en verkoeling bieden. Voor jongeren, ouderen maar ook voor gezinnen.

Vancouver is een fascinerende inspiratie, aan de Amsterdamse stedelijke ontwerpers de uitdaging die kwaliteiten werkelijk te genereren. Dat gaat dus wel over meer dan hoge torens bouwen.

Augustus 2016, Cobouw.nl