Column Marianne Loof | Politieke architectuur

Afgelopen vrijdag vond aan het Instituto Universitario di Architettura di Venezia het eindsymposium plaats van de jaarlijkse workshop WAVE. Drie weken lang werken ruim duizend studenten onder begeleiding van lokale en internationale architecten aan een uitdagende opdracht. Het thema van dit jaar: ‘Syria – the making of the future’. Kernvraag in de 28 projecten was, hoe kan een door oorlog verwoestte stad in tijden van vrede het best weer tot leven gebracht worden?

Het lijkt een bizarre vraag, omdat een einde aan het conflict nog lang niet in zicht is. Toch werd er bijvoorbeeld ook in Nederland al vroeg na het begin van de oorlog nagedacht over de toekomst van kapotte steden als Rotterdam, in de vorm van het Basisplan voor de Wederopbouw.

De hypothetische toekomstige vrede werd in Venetië beschouwd als een neutrale situatie waaraan architecten nu al kunnen bijdragen. Een vraag die niet lijkt te worden gesteld is of het eigenlijk uit maakt wie er straks aan de macht is, en wíe de duizend studenten en hun begeleiders hiermee helpen.

Zou het dan niemand zijn opgevallen, dat een van de hoofdjuryleden en sponsoren een voormalige minister van het Assad-regime was? Waarschijnlijk wel, maar omdat meneer Dardari sindsdien door de Verenigde Naties zelf is aangesteld als Deputy Executive Secretary van de Economic and Social Commission for Western Asia lijkt de lucht wel geklaard. Dardari neemt in deze rol internationaal inmiddels het voortouw in het politieke gesprek over de wederopbouw van Syrië, een onderwerp waarvoor straks bij de internationale gemeenschap mogelijk tientallen miljarden euro’s te vergeven zijn.

Architectuur gaat over het bouwen van een samenleving. In die zin heeft de universiteit van Venetië dit jaar een geslaagde workshop georganiseerd. Maar door de aanwezigheid van Dardari begaven de geëngageerde studenten zich onbewust ook in een complex politieke machtsspel waarin goed en fout niet te onderscheiden zijn.

Juli 2017, Cobouw.nl