Column Marianne Loof | Donald Trump en de architecten

Met de keuze voor Trump als Amerikaanse president is het weer glashelder dat wij in Nederland en Europa niet op een veilig en kalm eiland in een roerige wereld zitten, maar op het schip van de westerse wereld dat op kolkende golven een ongewisse toekomst tegemoet gaat.

De invloed van Trump op het wereldtoneel is te groot om te behappen, dus richt ik me op het bescheiden architectentoneel. Wat heeft Trump met de architect en de architectuur te maken? Hoe moeten architecten zich verhouden tot het gedachtengoed van Trump?

Trumps eigen visie op architectuur is duidelijk: hij heeft een voorliefde voor dominante gebouwen, die met gouden liften, poenerige gevels en zijn naam in grote kapitalen een ongekende persoonsverheerlijking nastreven.

Het American Institute of Architects, zeg maar de BNA, stuurde Trump na zijn overwinning direct een felicitatiebrief. Hierin wordt de hoop op een vruchtbare samenwerking uitgesproken, en gepleit voor een bijdrage van de leden aan de door hem beloofde infrastructuurprojecten.

Hierover is grote commotie ontstaan. Veel architectenleden zijn des duivels over deze ‘normalisering’ van Trump en zijn ideeën door middel van schaamteloos gehengel naar opdrachten. “What if it turns out what he’s talking about is walls and detention centers?”

De meest scherpe en prikkelende reactie op de draconische plannen van Trump die ik laatste weken zag komt van FARO architecten, die in één schets zijn beleid weten te karakteriseren en ridiculiseren. Zij tekenen ‘de muur’ als een gigantisch scherm met PV-cellen, gericht op Mexico: de ‘Trump Power Wall’.

Zo worden zijn desastreuze klimaatbeleid en immigratieoplossingen omgebogen naar kansen voor Mexico. En het laat de USA letterlijk en figuurlijk in de donkere schaduw van het verleden achter.

november 2016, Cobouw.nl